Το
πρόβλημα των ναρκωτικών και τις προεκτάσεις του αναλύει με τον πιο διεισδυτικό
τρόπο ο Μάριος Πλωρίτης στο άρθρο του «Νέοι, Ναρκωτικά και Βία»[1].
Αφορμή για το άρθρο υπήρξαν τα τότε στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας για την έξαρση
στη χρήση ναρκωτικών και βίας από νέους.
Πρώτοι υπεύθυνοι, κατά τον συγγραφέα, είναι οι γονείς που δεν προσέχουν
τα παιδιά τους. Χωρίς να το γράφει υπονοεί ότι οι γονείς θα έπρεπε να προσέχουν
πολύ, γιατί ξέρουν ότι ο έφηβος θεωρεί «μαγκιά» να αναμετρηθεί μ’ αυτό που του
παρουσιάζουν ως μοιραίο κίνδυνο και από την άλλη είναι πολύ επιρρεπής στο να κάνει αυτό που κάνουν οι «φίλοι» του.
Στη
συνέχεια ο συγγραφέας αναφέρεται στα κοινωνικά αίτια και στην εποχή που χτυπάει
αλύπητα τους πιο ευάλωτους. Η εποχή τούς υπόσχεται αφθονία που τους κάνει να πιστεύουν
ότι ο κόσμος τους ανήκει, αλλά γρήγορα ανακαλύπτουν με τον πιο απογοητευτικό
τρόπο ότι η αφθονία είναι για τους λίγους. Υπόσχεται ευκαιρίες που αποδεικνύονται
απάτη. Υπόσχεται αποδέσμευση από τα δεσμά της οικογένειας που όμως καταλήγει σε
εγκατάλειψη. Δίνει ερωτική ελευθερία που καταλήγει σε παγίδες. Δίνει εκπαίδευση
που αποδεικνύεται ανεπαρκής. Παρέχει άπειρες δυνατότητες επικοινωνίας για να
αποδειχθεί τελικά ότι ήταν ψευδαίσθηση. Δίνει αίσθηση κοσμοπολιτισμού που δεν είναι
άλλο παρά αλλοτρίωση και δουλεία. Είναι μια εποχή που αφήνει τους νέους τελικά χωρίς
παιδεία, άνεργους, αποτυχημένους και μόνους χωρίς στήριγμα, γιατί οι μεγάλοι
αδιαφορούν καθώς είναι απασχολημένοι να επιζητούν την οικονομική επιτυχία με
κάθε όπλο και κάθε τίμημα.
Μόνη διέξοδος για κάποιους νέους φαίνεται ότι
είναι η παραίτηση και τα ναρκωτικά, τα οποία, όπως προκύπτει από συζητήσεις του
αρθρογράφου με νέους του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, δίνουν
ψευδαίσθηση δύναμης που τους ενθαρρύνει για πράξεις βίας και εκδίκησης.
Επισημαίνει
όμως ο αρθρογράφος ότι την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζει και η συντριπτική
πλειοψηφία των νέων παιδιών που όμως μένουν αλώβητα και πασχίζουν, μ' όλες τις
αντιξοότητες, να χτίσουν μιαν υγιή ζωή.
Εδώ
τελειώνει το άρθρο αλλά καταλαβαίνουμε, ακολουθώντας το σκεπτικό του συγγραφέα,
ότι η μεγάλη πρόκληση για την κοινωνία είναι να πετύχει να χτίσουν μια υγιή ζωή
κι εκείνοι που στο άμεσο μέλλον κινδυνεύουν να μπουν ως στατιστικά στοιχεία στις
λίστες της καταστροφής και όσοι ήδη βρίσκονται.
Το
πρώτο που πρέπει να κάνει η κοινωνία είναι να δώσει στα νεαρά παιδιά πρότυπα,
οράματα, στόχους και ενδιαφέροντα που θα λειτουργήσουν ως αντισώματα απέναντι στο
κακό. Το δεύτερο είναι να δώσει γρήγορα στους χρήστες δυνατότητα απεξάρτησης
και επανένταξης. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν λίστες αναμονής και πολλοί να
πεθαίνουν πριν έρθει η σειρά τους για θεραπεία. Ούτε είναι δυνατόν οι δήμοι να
κλείνουν κέντρα επανένταξης αποθεραπευμένων χρηστών, υποχωρώντας στις διαμαρτυρίες
και τις κωλυσιεργίες κάποιων «πολιτών» που δε θέλουν «ναρκομανείς» στη γειτονιά
τους. Το τρίτο είναι να ενισχύσει τις διωκτικές αρχές, για να εντοπίσουν τα
κυκλώματα στην κορυφή και να εξουδετερώσουν το καλοστημένο δίκτυο προώθησης των
ναρκωτικών.
Μπορεί
ακόμα η κοινωνία να κάνει πως δεν καταλαβαίνει όσα λέγονται και γράφονται εδώ
και χρόνια; Θα εξακολουθήσει να κρύβεται πίσω από μυωπικά στερεότυπα, για να μη
κάνει τίποτα απ’ όσα πρέπει να γίνουν; Έχει καταλάβει ότι κάποια στιγμή εκ των
πραγμάτων θα αναγκασθεί να δει το θέμα κατάματα; Εκείνη τη στιγμή αυτές οι αναλύσεις,
που τώρα τις βρίσκει βαρετές, θα της είναι χρήσιμες.
«Παραβατική
συμπεριφορά νέων»