Τα όρια
της μετανάστευσης
Η εικόνα της Ελλάδας ως χώρας υποδοχής
μεταναστών, όπως προβάλλει από τα στοιχεία που έχει μέχρι στιγμής καταγράψει το
Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής, δείχνει περισσότερο απ' όλα ασάφεια και
σύγχυση. Παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες είμαστε μέχρι πρόσφατα οι ίδιοι
μετανάστες και είχαμε ζήσει από πρώτο χέρι πώς οργάνωναν την υποδοχή μεταναστών
οι ανεπτυγμένες χώρες αλλά και ποια προβλήματα παρουσιάζονταν στην πορεία,
όταν βρεθήκαμε μπροστά στο κύμα της μετανάστευσης προς τη χώρα μας, απλώς
αφήσαμε τα πράγματα στην τύχη τους.
Το αποτέλεσμα είναι να ζουν στη χώρα πάνω από 1.000.000
μετανάστες, από τους οποίους οι μισοί παραμένουν παράνομοι παρά τις προσπάθειες
των τελευταίων ετών να αποκατασταθεί κάποια τάξη. Ακόμη και όσοι έρχονται βάσει
διακρατικών συμφωνιών για εποχική εργασία, κατά μεγάλο μέρος δεν επιστρέφουν
στους τόπους τους, αλλά μετακινούνται αναζητώντας δουλειά, με αποτέλεσμα σε
μικρές τοπικές κοινωνίες οι μετανάστες να φθάνουν μέχρι και το 25 % του πληθυσμού.
Η αναντιστοιχία του αριθμού τους με τη ζήτηση εργασίας προκαλεί τριγμούς,
ενώ η ημιπαράνομη παρουσία πολλών απλώνει μια «γκρίζα ζώνη» μέσα στην οποία οι
μετανάστες εναλλάσσουν τον ρόλο του κοινωνικού θύματος με εκείνον του κοινωνικού
προβλήματος. Όλα αυτά τρέφουν την εκμετάλλευση αλλά και την ξενοφοβία των γηγενών.
Η βραδύτητα και η πολυπλοκότητα των διαδικασιών νομιμοποίησης
πέραν του ότι αποτελεί απαράδεκτη ταλαιπωρία, πολλαπλασιάζει τις τάξεις των
«παρανόμων», έστω κι αν η παρανομία τους έγκειται μονάχα σε μια παράλειψη διαδικασίας. Προ ημερών μόλις, με αφορμή τη σύνοδο των υπουργών
Εσωτερικών της Ε.Ε. στο Γκρόνινγκεν της Ολλανδίας, πολλοι τάχθηκαν υπέρ της
ανάγκης να απλουστευθούν οι διαδικασίες νομιμοποίησης, για να μπει μια τάξη.
Μαζί μ' αυτό, όμως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε στα βασικότατα
ερωτήματα που αντιμετωπίζει κάθε μεταναστευτική πολιτική: Πόσοι και με ποιες
προϋποθέσεις θα νομιμοποιούνται; Για πόσον καιρό; Με ποιες υποχρεώσεις ως προς
την εγκατάσταση και την εργασία τους;
Επί μακρό χρόνο μετανάστες οι ίδιοι, ξέρουμε καλά ότι τα κράτη που
μας υποδέχθηκαν το έκαναν με όρους. Είναι αφελές να
πιστεύουμε ότι εμείς μπορούμε να το αποφύγουμε. Η «δεξαμενή» των ανθρώπων που χειμάζονται
στις χώρες τους είναι, δυστυχώς, απέραντη - και η Ελλάδα δεν μπορεί να
υποδεχθεί παρά ελάχιστους. Δεν μπορεί, λοιπόν, να νομιμοποιεί οποιονδήποτε
κατορθώνει να εισέλθει παράνομα και να βρει δουλειά. Είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε όρια, χρονικά
και ποσοτικά - και να τα εφαρμόσουμε. Αλλιώς, και αν σήμερα αποκατασταθεί
κάποια τάξη με όσους είναι ήδη εγκατεστημένοι στη χώρα μας, αύριο θα
υπάρξει πρόβλημα με το επόμενο κύμα κ.ο.κ. Κι αυτό θα είναι τραυματικό και για
την ελληνική κοινωνία και για το επίπεδο ζωής και αξιοπρέπειας των ίδιων των
μεταναστών.
Άρθρο από την εφημερίδα Η Καθημερινή, Μάιος 2008
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
[1]:
Α.
Να γράψετε περίληψη του κειμένου ( 80 - 90 λέξεις)
Β.
1. Να βρείτε τα μέσα
πειθούς στις δύο πρώτες παραγράφους του κειμένου
2.Γιατί γίνεται χρήση του πρώτου πληθυντικού και των ερωτήσεων στην τρίτη παράγραφο;
2.Γιατί γίνεται χρήση του πρώτου πληθυντικού και των ερωτήσεων στην τρίτη παράγραφο;
3. «...οι μετανάστες εναλλάσσουν τον
ρόλο του κοινωνικού θύματος με εκείνον του κοινωνικού προβλήματος» Σε μια παράγραφο 100 λέξεων να
αναλύσετε το παραπάνω απόσπασμα του κειμένου.
4.α. Να βρείτε τρεις λέξεις που χρησιμοποιούνται με μεταφορική
σημασία στην τελευταία παράγραφο και να τις αποδώσετε κυριολεκτικά.
β. Να γράψετε γιατί
νομίζετε ότι ο αρθρογράφος προτίμησε σε πολλά σημεία του κειμένου να
χρησιμοποιήσει μεταφορικές εκφράσεις.
γ. Να
γράψετε από ένα συνώνυμο για τις λέξεις:
ασάφεια, αναντιστοιχία, γηγενών,
όρους, τάξη
[1] Για τις απαντήσεις επικοινωνήστε με vardaki@otenet.gr
ή στείλτε μήνυμα στο 6946166126
Μη ξεχάσετε να γράψετε το όνομά σας
ή στείλτε μήνυμα στο 6946166126
Μη ξεχάσετε να γράψετε το όνομά σας
