Παρατηρούμε γύρω μας και
καταγράφουμε συμπεριφορές: Εμπιστοσύνη δεν υπάρχει, μόνο δυσπιστία που φέρνει
την μοναξιά και το κρύο στη ψυχή των ανθρώπων. Ο άνθρωπος είναι μόνος, έχει
βέβαια πρόσκαιρες και περιστασιακές παρέες ή γνωριμίες, αλλά η αγάπη και η
φιλία, το ακούμπισμα των ψυχών, έχουν χαθεί. Ο καθένας κρατά τον εσωτερικό του
κόσμο κλειστό, περιχαρακωμένο - και όχι μόνο έξω, στην κοινωνία αλλά αρκετά
συχνά και μέσα στις οικογένειες. Όσο
κοντύτερα στον συνάνθρωπο ζει ο καθένας μας, τόσο πιο ξένος στον άλλο άνθρωπο
γίνεται, τόσο ασφυκτικότερη νοιώθει τη μοναξιά του.
Τι φταίει; Φταίει η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας που
αισθανόμαστε στον ιδιωτικό μας χώρο με όλα τα υλικά και τεχνολογικά αγαθά μας,
που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη τον φίλο και τον γείτονα για
να μιλήσουμε και να πάρουμε δύναμη ή για να τον στηρίξουμε και να νοιώσουμε
δυνατοί. Φταίει ο ορθολογισμός της εποχής που σκοτώνει το συναίσθημα. Φταίει το
συμφέρον που όρμησε και καταβρόχθισε την ψυχή μας. Φταίει η εξιδανίκευση της
οικονομικής εξέλιξης. Φταίει η αντιπαλότητα και ο ανταγωνισμός που
καλλιεργείται σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Φταίει το σκότωμα όλων των ιδεών και
των αξιών μέσα στην λαίλαπα της εποχής μας. Φταίει η έλλειψη χρόνου,
φταίει η αγωνία της επιβίωσης, φταίει το
άγχος, όλα αυτά που δεν αφήνουν στην καρδιά μας ούτε χώρο ούτε χρόνο για φιλία.
Έτσι έγινε κι έχασε ο άνθρωπος
σιγά σιγά την ισορροπία του και την ψυχική του γαλήνη. Και έχουμε ήδη φτάσει σε
κοινωνίες - ζούγκλες όπου ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι ξένος, αντίπαλος ή
θύμα. Κι όμως δεν έχει πάψει να υπάρχει στην ψυχή μας η δίψα για σωστή,
ανεπιτήδευτη φιλία.
Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι εύκολος. Θα
πρέπει να ξαναμάθουμε να ακούμε και να εννοούμε τη γλώσσα της αγάπης. Να
μάθουμε να δίνουμε, όχι υλικά πράγματα, αλλά κάτι από τον εαυτό μας, από τη
χαρά μας, το γέλιο μας, το χρόνο μας, τη σκέψη μας, τις αγωνίες μας. Να μάθουμε
να μοιραζόμαστε, να χαιρόμαστε και να πονάμε με τον άλλο. Πρώτα απ' όλα όμως θα
πρέπει να έχουμε ξαναβρεί τον εαυτό μας, να έχουμε ξαναβρεί τις νεανικές
ευαισθησίες μας, τα όνειρα που μοιραζόμασταν κάποτε με τον φίλο, τις
συγκινήσεις και τις ευαισθησίες μας, να έχουμε ξανασυνδέσει τις γέφυρες και να
έχουμε συγκολλήσει τους δεσμούς που
σπάσαμε την πρώτη φορά που προδώσαμε έναν φίλο και τον εαυτό μας μαζί.
