Η Ελληνική γλώσσα

 «Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά»

Αποσπάσματα από http://zetthv.blogspot.gr

·      Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

·      Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα διδάσκει:

α. Πώς να γράφουμε σωστά, μέσω της ετυμολογίας και του νοήματος. Για παράδειγμα, η λέξη «πειρούνι» γράφεται με «ει» γιατί προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ/διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε μ’ αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

β. (αντιστρόφως) Πώς, βλέποντας κάτι σωστά γραμμένο, να καταλαβαίνουμε την ετυμολογική του ρίζα, άρα και τη σημασία του. Για παράδειγμα, άλλο πράγμα η «κριμένη υπόθεση» και άλλο η «κρυμμένη υπόθεση»

 Γι’ αυτό υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο, όπως η, ι, υ, ει, οι.

·   Τα  Ελληνικά είναι  «εννοιολογική» γλώσσα. Ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ παρατήρησε αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία έγραψε :«Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της  περιεχόμενο».

Μερικά παραδείγματα που αποδεικνύουν την παραπάνω θέση  :

«άρχων» αυτός που έχει δική του γη (άρα (γή) + έχων). Η ιδιοκτησία γης ήταν προϋπόθεση εξουσίας, έτσι προήλθε η σημασία της λέξης.

«βοηθός» αυτός που στο κάλεσμα τρέχει (βοή=φωνή + θέω (τρέχω)

«αστήρ» αυτό που δεν στέκεται, που κινείται από το α στερητικό + το θέμα -στη  του ίστημι = στέκομαι).  Σημειωτέον ότι οι αρχαίοι γνώριζαν τις κινήσεις των αστέρων.

 «φθόνος» από το ρήμα φθίνω (μειώνομαι) Πράγματι ο φθόνος είναι συναίσθημα, που σιγά-σιγά φθίνει, καταστρέφει τον φθονούντα. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην φθίνει (τελειώνει), το χαρακτηρίζουμε «άφθονο» από το στερητικό  α +φθόνος

«ωραίος» προέρχεται από την «ώρα», διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του.

«ελευθερία» από το ελεύθω  (πηγαίνω) +ερώ  (αγαπώ), σημαίνει  το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά

«αγαλλίασις» από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά), είναι η ευχαρίστηση που προέρχεται από οτιδήποτε όμορφο, και γιατρεύει την ψυχή

«άγαλμα» από το αγάλλομαι =ευχαριστιέμαι, εκφράζει την ευχαρίστηση των θεών από τα ομοιώματα που τους αφιέρωναν οι θνητοί. Σ’ αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην ελληνικής ρίζας λέξη statua (ίστημι) που χρησιμοποιούσαν οι Λατίνοι για το άγαλμα και δηλώνει αυτό που στέκει ακίνητο. Από δώ φαίνεται η τεράστια διαφορά στη φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών: αυτό που είναι κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά στα Ελληνικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. Και μόνο από αυτό το παράδειγμα επιβεβαιώνεται ότι: «Ἀπλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη»

· Η Ελληνική γλώσσα κρύβει μόνο σοφία είχε και  μουσικότητα. Στην αρχαιότητα η γλώσσα ονομαζόταν «αυδή» από το ρήμα αείδω (=τραγουδώ).

 Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς, θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποτα-μάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή αυτοί δεν ξέρουνε γλώσσες, μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».

·    Η γλώσσα ταλαιπωρείται από τη συνθηματολογία που θέλει να παρουσιάζεται ως λακωνικότητα. Όμως στην αρχαιότητα λακωνικότητα ονόμαζαν τον μεστό και απλό λόγο που αντανακλούσε μεστή σκέψη και συνειδητή επιλογή του ανεπιτήδευτου τρόπου ζωής ως φιλοσοφική άποψη. Συνεπώς δεν είναι λακωνικότητα οι σημερινές στερεότυπες φράσεις που δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά χρησιμοποιούνται ευρέως με διάφορες σημασίες. Δεν είναι λακωνικότητα τα αρκτικόλεξα που δημιουργούν ασάφεια, αλλοιώνουν την ακουστική αρμονία της γλώσσας, τη γραμματική και το συντακτικό της στο όνομα δήθεν της ταχύτητας στην επικοινωνία. Δεν είναι λακωνικότητα στην γραπτή επικοινωνία η αφαίρεση γραμμάτων από λέξεις και η αντικατάσταση λέξεων από γράμματα και σχήματα. Αυτά δεν είναι δείγματα λακωνικότητας, είναι δείγματα απλοϊκής σκέψης, που της αρκούν ελάχιστα γλωσσικά μέσα για να εκφραστεί, και ρηχότητας που θέλει να εντυπωσιάσει με γελοιότητες.

·    Λίγα λόγια για τα greeklish, για να μη νομίζουν όσοι τα χρησιμοποιούν ότι κάνουν κάτι μοντέρνο και επαναστατικό.  Η απόδοση της ελληνικής γλώσσας με λατινικά γράμματα χρησιμοποιήθηκε και στο παρελθόν σε εποχές που ο ελληνισμός βρισκόταν υπό ξένη κατοχή.  Συνεπώς τα greeklish είναι παλιό εφεύρημα, είναι παραλλαγή των καραμανλήδικων και των φραγκολεβαντίνικων. Καραμανλήδικα έγραφαν οι Έλληνες ορθόδοξοι της Καππαδοκίας στους οποίους επιβαλλόταν ως επίσημη γλώσσα η τουρκική. Τα φραγκολεβαντίνικα συνηθίζονταν στο Αιγαίο επί Ενετοκρατίας. Υπάρχουν αρκετά δείγματα από αυτόγραφα χειρόγραφα εκείνης της εποχής, όπου ελληνικά κείμενα είναι γραμμένα με αυτόν τον τρόπο, όπως π.χ. η κωμωδία "Fortounatos" από τον Μάρκο Αντώνιο Φώσκολο (1655). Υπάρχουν ακόμα δείγματα από βιβλία τυπωμένα με τέτοιο τρόπο, όπως το βιβλίο "I Mera tou Hristianou" που φυλάσσεται σήμερα στο Βενετικό Μουσείο της Νάξου. Κάτι ανάλογο ήταν και τα "φραγκοβλάχικα", όρος με υποτιμητική σημασία, που αναφερόταν αρνητικά στην χρήση των greeklish από τους Βλάχους.

·       Ένα παράδειγμα για εκείνους που αισθάνονται ανώτεροι όταν μιλάνε αγγλικά, η ιστορία της λέξης money: money < αρχ. μονία (=μόνη). Το ελληνικό επίθετο μονία αποδιδόταν στην θεά Ήρα. Στον ευρύτερο χώρο του ιερού της Μονίας (Ήρας) στην Ρώμη βρισκόταν το νομισματοκοπείο της αυτοκρατορίας, οπότε τα νομίσματα πήραν το επίθετο της θεάς!

                Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά:

Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά, τη γλώσσα όπου  πρωτογράφτηκε ιστορία, φιλοσοφία, ποίηση, θέατρο, μαθηματική θεωρία, αστρονομία, ιατρική.

·