Γράφει η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ: Γενικά
μπορούμε να επισημάνουμε ότι το σχολείο πρέπει να υπηρετεί 5 κεφάλαια για την
ανάπτυξη της παιδείας: 1) Μητρική γλώσσα: Βαθιά και απρόσκοπτη μελέτη και γνώση
της 2) Δεύτερη γλώσσα: Επειδή η κοινωνία μας είναι πολυεθνική και τα
επιτεύγματα παγκόσμια. 3) Κώδικας τεχνολογικός και εξοικείωση με τη μαθηματική
σκέψη. 4) Κώδικας τέχνης. 5) Σωματική ευρρωστία και ανάπτυξη. Οι κώδικες αυτοί οδηγούν σε εναρμόνιση όλων
των στοιχείων του ανθρώπου.
Ας αναλύσουμε δύο από τα παραπάνω
«κεφάλαια».
α. Γιατί πρέπει να διδάσκεται σε
βάθος η μητρική, η ελληνική γλώσσα στο σχολείο; Για να μπορεί ο νέος να
καταλαβαίνει την σοφία και την μαγεία των ελληνικών κειμένων, σύγχρονων και
παλαιότερων και να αντιλαμβάνεται άμεσα τον προφορικό λόγο, ώστε να αποκομίζει
γνώσεις και ιδέες από συνομιλίες, παραδόσεις, διαλέξεις, συζητήσεις που
γίνονται στο εκπαιδευτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Η κατανόηση του γραπτού και
του προφορικού λόγου είναι πνευματική άσκηση, μέσα από την οποία καλλιεργείται
η σκέψη και η κριτική ικανότητα και επιτυγχάνεται η πνευματική εξέλιξη και ωριμότητα.
β.
Γιατί χρειάζονται οι ξένες γλώσσες; Γιατί εκ των πραγμάτων ζούμε σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Μέσα σ’ αυτό ένας νέος άνθρωπος χρειάζεται
τη γνώση μιας τουλάχιστον δεύτερης γλώσσας που θα του ανοίγει τους δρόμους της
επικοινωνίας, θα του επιτρέπει να ταξιδέψει ελεύθερα, να σπουδάσει, να εργαστεί
και να έχει καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Εξ άλλου κάθε γλώσσα είναι ένα
παράθυρο σ’ έναν διαφορετικό πολιτισμό και έναν άλλο τρόπο σκέψης, ανοίγοντας λοιπόν
αυτό το παράθυρο ο καθένας μαθαίνει να βλέπει τα πράγματα πιο σφαιρικά και να τα
κρίνει πιο αντικειμενικά και λιγότερο τοπικιστικά.
