Για κάθε λαό η γλώσσα του αποτελεί κύριο πνευματικό
αγαθό του. Γιατί είναι καθρέφτισμα της νοοτροπίας του και του ήθους του και
στοιχείο έκδηλο της διαφορετικότητάς του από τους άλλους λαούς. Είναι όμως και
παιδαγωγός κάθε λαού η εθνική του γλώσσα, καθώς με την εκμάθηση και την χρήση
της η κάθε γενεά εμβαπτίζεται στον πολιτισμό των προηγούμενων.
Για τους Έλληνες η ελληνική
γλώσσα κουβαλάει όλη την ιστορία της ράτσας τους και ο πλούτος της είναι ο αδιάψευστος
μάρτυρας του εύρους του πολιτισμού τους. Οι νεοέλληνες έχουμε το προνόμιο να μιλάμε μια γλώσσα τριών χιλιάδων ετών που έχει διασώσει το
αλφάβητό της, την αισθητική, την ακουστική και τη δομή της και έχει διαφυλάξει
στη σημερινή της μορφή χιλιάδες λέξεις, καταλήξεις και ηχόχρωμα από την αρχαιότητα.[1]
Έχουμε το προνόμιο να μιλάμε μια γλώσσα
που έχει δανείσει σ’ όλο τον κόσμο όρους που καλύπτουν κάθε πτυχή γνώσης στις
επιστήμες, στην τέχνη, στην φιλοσοφία, στο δίκαιο και στην πολιτική, μια γλώσσα
πρότυπο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Κι όμως οι
Έλληνες τα τελευταία χρόνια δεν συγκινούνται από την μουσική και το άρωμα
πολιτισμού και της παράδοσης που βγαίνει από τις λέξεις και τον ειρμό της
ελληνικής γλώσσας. Δεν
καταλαβαίνουν ότι είναι προνόμιο να μιλάνε Ελληνικά ως μητρική γλώσσα και
ασυνείδητα την αλλοιώνουν με γραμματικά και συντακτικά λάθη, την φτωχαίνουν, την
υποκαθιστούν με τα αγγλικά και καταστρέφουν την αισθητική και την μοναδικότητά
της γράφοντας ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες.[2] Δεν μπαίνουν στον κόπο να την μάθουν
σ’ όλο το εύρος και το μεγαλείο της, αλλά έχουν και την αναίδεια να έχουν στην
διάθεσή τους «σε μετάφραση» τα εκκλησιαστικά κείμενα και τον Παπαδιαμάντη,
το ίδιο και δοκίμια γραμμένα στην καθαρεύουσα και παλιές ιστορικές πηγές. Η ελληνική γλώσσα αρχίζει να μοιάζει με τα κάστρα που έμειναν όρθια απέναντι στον
χρόνο και τους κατακτητές, αλλά τελικά έπεσαν γιατί τα πρόδωσαν εκ των έσω.
Η στάση αυτή δείχνει λαό με
φτωχή και ακαλλιέργητη σκέψη. Γιατί ένας καλλιεργημένος και πραγματικά μορφωμένος
λαός δεν μπερδεύει το σημαντικό όπως είναι η μητρική του γλώσσα, με το χρήσιμο,
που είναι τα αγγλικά, δεν ξεχνά ότι η ορθογραφία των λέξεων είναι η σημασία
τους, δεν αρκείται σ’ ένα λεξιλόγιο λίγων εκατοντάδων λέξεων, τόσο φτωχό που
αλλοιώνει ή καταστρέφει το νόημα της σκέψης. Γιατί μόνο ένας αμόρφωτος και επιπόλαιος λαός θα
αλλοίωνε συνειδητά την αρχαιότερη ομιλούμενη γλώσσα στον κόσμο.
Η ευθύνη πέφτει στην οικογένεια και στο σχολείο. Το μικρό παιδί πρέπει να αρχίσει
μαθαίνοντας μέσα στο σπίτι καλά τη μητρική του γλώσσα μόνο, για να μη του
δημιουργηθεί σύγχυση που θα καθυστερήσει την γλωσσική και πνευματική του εξέλιξη.
Οι ξένες γλώσσες είναι πολύ χρήσιμες, αλλά γι’ αργότερα[3]. Έπειτα στα σχολεία η νεοελληνική γλώσσα πρέπει να
διδάσκεται σωστά και σε βάθος - το λεξιλόγιο, η γραμματική, το συντακτικό, η ορθογραφία, οι σημασίες των
λέξεων, το ετυμολογικό. Σήμερα όλα αυτά μπορούν να διδαχθούν πολύ ευκολότερα
και ασφαλώς πιο ευχάριστα με ηλεκτρονικά προγράμματα ειδικά προσαρμοσμένα στο
επίπεδο των μαθητών κάθε τάξης. Η «γλωσσική τεχνολογία» είναι πια στην υπηρεσία
δασκάλων και καθηγητών.
Είναι μεγάλη η ευθύνη όλων απέναντι σε μια γλώσσα που υπηρετεί
τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα ως συνεκτικός κρίκος μεταξύ των Ελλήνων και ως διαμορφωτής της εθνικής συνείδησης του
λαού.
