Νέοι, ναρκωτικά, βία
Εκείνο
που, φοβάμαι, μας απασχολεί σχετικά λιγότερο, είναι το πρόβλημα που βρίσκεται
μέσα στο σπίτι μας: το πρόβλημα των παιδιών μας. Όχι πως οι ελληνογονείς δεν
νοιάζονται για τη διαβίωση, την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία των βλαστών τους.
Αλλά πολλοί, πληρώνοντας, πιστεύουν πως έκαναν το χρέος τους απέναντι στα παιδιά, νανουρίζουν τη
συνείδησή τους και τελεία και παύλα. Μόνο που τα αληθινά προβλήματα αρχίζουν
ακριβώς μετά τα δίδακτρα και τα χαρτζιλίκια.
Μάρτυρας, τα στοιχεία που
κοινολογήθηκαν τις προάλλες στο συνέδριο που ορνάνωσε το Παιδαγωγικό
Ινστιτούτο, με θέμα « Προκλήσεις στη σχολική κοινότητα. Έρευνα - παρέμβαση »
και που δείχνουν τρομαχτική έξαρση της χρήσης ναρκωτικών από μαθητές και της
άσκησης βίας σε έμψυχα και άψυχα:
Μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, η χρήση ναρκωτικών, κάνναβης, αμφεταμίνης, LSD, «έκστασης», από μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων αυξήθηκε
από 6% σε 14%. Ενώ το 63% των μαθητών έχει πάρει μέρος σε πράξεις βανδαλισμού
μέσα ή έξω απ' το σχολείο ... το 47% έχει δεχθεί επιθέσεις ή απειλές επίθεσης από έναν ή περισσότερους συνομηλίκους τους
... το 93% έχει χτυπήσει άτομα έξω απ!
το σχολείο... και το 7,1% ανήκει σε κάποια οργανωμένη ομάδα παραβατικής δράσης ... M' άλλα
λόγια, ένα μέρος της νεολαίας μας, διόλου ευκαταφρόνητο, απ' τη μια ναρκώνεται
με παραισθησιογόνες ουσίες κι απ' την άλλη « εκτονώνεται » με πράξεις ζημιο γόνες για τους άλλους.
Πάμπολλοι είναι εκείνοι που ρίχνουν τov λίθο του αναθέματος στους νεαρούς δράστες και
επαναπαύονται. Θα ήταν λιγότερο μακάριοι, αν πρόσεχαν κάποιους
άλλους παράγοντες και παραμέτρους που
βοούν, που έχουν γίνει κοινός τόπος,
αλλά παραβλέπονται όσο και ο
λεγόμενος « κοινός νους ». Ας προσπαθήσουμε
να τους θυμηθούμε:
Οι σημερινοί νέοι κατατρύχονται από
πολλαπλές αντιφάσεις: Φυσικά, η εποχή μας τους προσφέρει πιο άνετη, πιο
ελεύθερη, πιο «κοσμοπολίτικη ζωή», με πολύ περισσότερες δυνατότητες και
ευκαιρίες μόρφωσης, επικοινωνίας, ψυχαγωγίας, παρά η μεσοπολεμική και άμεσα
μεταπολεμική Ελλάδα, η αφανισμένη από πολέμους, κατοχές, εμφύλιους, ή η «
επαρχιώτικη » Ελλάδα, με τις προλήψεις και προκαταλήψεις της, με τις
απαγορεύσεις και τις καταπιέσεις, που μάστιζαν τη νεολαία του καιρού εκείνου. Θα μπορούσαν, οι τωρινοί νέοι, να πουν - όπως ο σαιξπηρικός Πίστολ - « ο κόσμος για μένα είναι ένα
στρείδι, που θα τ' ανοίξω εγώ με το σπαθί μου ».
Μόνο που το « σπαθί » είναι δίκοπο.
Αυτή ακριβώς η « ανοιχτή » κοινωνία της « αφθονίας » περικλείνει προκλήσεις
που, συχνά, μετατρέπονται σε παγίδες.
Η « αφθονία » γίνεται αντικατοπτρισμός,
όπως για τους καμηλοβάτες της Σαχάρας, που όσο προσπαθούν να τον αγγίξουν και
να τον γευτούν τόσο ξεφεύγει απ' τα χέρια τους.
Η « ανοιχτή κοινωνία » και οι «περισσότερες ευκαιρίες» μεταφράζονται, κατά κανόνα, σε κλειστές πόρτες και
σε εμπαιγμούς ... Η αποτίναξη των απαγορεύσεων και της καταπίεσης ισοσταθμίζεται με ρήξη των «
δεσμών αίματος » ( που δεν είναι δα και
« δεσμά » ) και με ανεμοσκόρπισμα της οικογένειας - όχι εξαιτίας των νεοτέρων
μελών της.
Η απελευθέρωση των ερωτικών σχέσεων
τις υποβαθμίζει, πολλές φορές, σε ανούσια σαρκική επαφή, και η ελευθερία
κίνησης και ψυχαγωγίας τους
κάνει έρμαια των εμπόρων «τεχνητών παραδείσων»
Οι πολλαπλάσιες προσβάσεις σε
πλατύτερη μόρφωση, στομώνεται απ' την κακομοιριά και την παπαγαλία της
ελληνικής εκπαίδευσης, ενώ η « ιλιγγιώδης τελειοποίηση της τεχνολογίας » με τα Μ.Μ.Ε. και τα Διαδίκτυα,
μετατρέπει τους χρήστες τους σε « βίδες » και τους απομονώνει απ' τον γύρω κόσμο.
Ο « κοσμοπολιτισμός » και η ακαριαία
επικοινωνία με τα εκτός των τειχών μας, παίρνει μορφή πιθηκισμού ξένων μοντέλων
και ηθών (που σπάνια είναι τα καλύτερα) φτάνει σε μιαν άλλη ξενική κατοχή, χειρότερη απ' την στρατιωτική, επειδή
είναι εκούσια.
Όλα αυτά - που κανένας δεν τ' αγνοεί -
ενσταλάζουν σε πολλούς νέους ένα οδυνηρό αίσθημα απογοήτευσης απ' όλους κι απ'
όλα και, προπάντων, απ' τους εαυτούς
τους.
Νιώθουν ανήμποροι μπρος στις Σειρήνες
του πολύφερνου κόσμου, ξένοι μέσα στο άδειο σπιτικό τους, ματαιόπονοι στα γρανάζια μιας στείρας παιδείας, αποτυχημένοι και ικανοί μόνο για να πλουτίζουν τις στατιστικές της ανεργίας, ανδρείκελα θαυματουργών
μηχανών, που βαθαίνουν τη μοναξιά.
Κι αν (ή όταν) αναζητήσουν αποκούμπι, βοήθεια, «πρότυπα», στον κόσμο των
«μεγάλων», τι εισπράττουν; Κοινωνικό
κανιβαλισμό, όπου το μέγα και μαναδικό ζητούμενο αποτελεί η οικονομική «
επιτυχία » με κάθε μέσο και με κάθε θυσία ( των άλλων), τερατώδη μητροκτονία
της Φύσης, λεηλασία κάθε πηγής ζωής μέχρις αφανισμού κάθε ζωής, πολέμους,
γενοκτονίες, ολοκαύτωμα, σφαγές με το παλαιότατο προσωπείο του πατριωτισμού και
του εθνικισμού, και με το νεότατο τοιούτο του ανθρωπισμού, φανατική μισαλλοδοξία για ιδέες, πρόσωπα, φυλές, που
ιδανικό « τέλος » και σκοπός της είναι ο ολοκληρωτικός αφανισμός των «άλλων»
Αντίδοτο για τα αδιέξοδα, τις
απογοητεύσεις, την πνιγμονή: τα ναρκωτικά, με την τραγική ψευδαίσθηση πως θα
τους χαρίσουν διέξοδο, ανάσες, «γοητείες».
Συζητώντας, χρόνια τώρα, με νέους του
Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, άκουγα πως παίρνοντας τη «δόση» τους, «ένιωθαν να σηκώνονται πάνω απ' τη γη», να γίνονται «δυνατοί και μοναδικοί». Και, αυτή την πλασματική «δύναμη», τη δοκιμάζουν σε βία και βανδαλισμούς -
εκπαιδευμένοι ήδη από την γύρω τους βιοτική βία, που την υπερπροβάλλουν οι
μικρομέγαλες οθόνες, μαζί με αμέτρητες ταινίες, όπου οι πάντες «βιάζουν» τους
πάντες, όπου πυρπολούνται και αφανίζονται τα πάντα, εκτός απ' τον Ένα, τον «σταρ»
που, επιπλέον, κερδίζει και το «κορίτσι». Τέτοιοι «σούπερμεν» νομίζουν
πως γίνονται κι αυτοί. Και, επιπλέον, δικαιωμένοι εκδικητές για όσα τους «
ξεγέλασαν » και όσα δεν απόχτησαν.
Αυτό το πλέγμα απογοητεύσεων,
ψευδαισθήσεων, εκδίκησης, κενού, γεμίζει τις έρευνες και τις στατιστικές.
Δεν χρειάζεται να πω ότι τα τραγικά τούτα
παιδιά αποτελούν ένα ποσοστό μόνο της νεολαίας μας. Τα περισσότερα άλλα μένουν
αλώβητα και πασχίζουν, μ' όλες τις αντιξοότητες, να χτίσουν μιαν υγιή ζωή, να
μεταλάβουν όσα γόνιμα μπορεί αυτή να τους προσφέρει. Αλλά αυτοί δεν γίνονται «σταρ» στις μικρές οθόνες και στα « παράθυρα ». Απλώς προσπαθούν να είναι «έτοιμοι και ώριμοι». Και, αυτό, είναι το καλύτερο μήνυμα για το μέλλον...
Μάριος
Πλωρίτης, Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ [1]:
Α.
Να αποδώσετε την περίληψη του παραπάνω κειμένου σε 120 περίπου λέξεις.
Β 1. παραβατική - προλήψεις - ψυχαγωγία - τελειοποίηση - ανεργίας:
Να γράψετε σε ποια συνθετικά μέρη
χωρίζονται οι παραπάνω λέξεις. Επίσης για καθεμιά από τις λέξεις αυτές να
δώσετε μία σύνθετη που να έχει το ίδιο δεύτερο συνθετικό.
2. Να βρείτε τους τρόπους πειθούς στο κείμενο.Να
γράψετε ένα παράδειγμα για κάθε περίπτωση
3. Να βρείτε το
γραμματειακό είδος του κειμένου
4. Ποιος
είναι ο τρόπος ανάπτυξης της παρακάτω παραγράφου:
« Οι σημερινοί νέοι
κατατρύχονται ... εγώ με το σπαθί μου ». Να αιτιολογήσετε την απάντηση
5.
Σε μια παράγραφο (100 λέξεις) να αναπτύξετε τη θέση που διατυπώνει ο
συγγραφέας στην τελευταία παράγραφο του κειμένου.
Γ. Ο συγγραφέας αναλύει γιατί
ένα μέρος της νεολαίας εμφανίζει παραβατική συμπεριφορά με χρήση ναρκωτικών ουσιών και πράξεις
βίας. Να γράψετε ένα δικό σας άρθρο ( 600 λέξεων)
για να αναπτύξετε, σύμφωνα με τη δική σας οπτική γωνία, πού οφείλεται η
παραβατική συμπεριφορά των νέων και ποιοι μηχανισμοί άμυνας νομίζετε ότι μπορούν να
ενεργοποιηθούν προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της νεανικής
παραβατικότητας.
[1] Για τις απαντήσεις επικοινωνήστε με vardaki@otenet.gr
ή στείλτε μήνυμα στο 6946166126
Μη ξεχάσετε να γράψετε το όνομά σας
ή στείλτε μήνυμα στο 6946166126
Μη ξεχάσετε να γράψετε το όνομά σας
