ΚΟΙΝΩΝΙΑ

                     ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ  ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 
ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Σήμερα λίγοι καταλαβαίνουν ότι το πραγματικό αδιέξοδο της κοινωνίας  είναι το ηθικό και ψυχικό αδιέξοδο. Τα χαρακτηριστικά του είναι η απομάκρυνση της κοινωνίας από αξίες, αρχές και  ιδανικά και η συνεπακόλουθη κρίση θεσμών  που έχασαν το ρόλο τους και μεταλλάχθηκαν γιατί υπηρετήθηκαν από ανθρώπους που είχαν χάσει την ηθική τους. Και ακόμη χαρακτηριστικά του είναι η μοναξιά, η αποξένωση, ο μηδενισμός, η αδιαφορία, η απαισιοδοξία, η κατάθλιψη.

Η αιτία που δημιούργησε το αδιέξοδο βρίσκεται στο μοντέλο ζωής που υιοθετήσαμε τα τελευταία χρόνια. Ξαφνικά αρχίσαμε να θεωρούμε ευτυχία την καταναλωτική πρόκληση, τα υλικά αγαθά, τα χρήματα, τις περιστασιακές συναναστροφές, τις εφήμερες σχέσεις. Δεν θέλαμε να ακούσουμε ότι αυτό δεν είναι ευτυχία, είναι επίφαση ευτυχίας, είναι ματαιοδοξία που αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα στην διαφθορά, στην ασυδοσία και στη δυστυχία την ατομική και την κοινωνική.

Τώρα που το καταλαβαίνουμε, όσοι το καταλαβαίνουμε, θέλουμε να γυρίσουμε πίσω, να βγούμε από το αδιέξοδο. Πώς θα τα καταφέρουμε; Ανακαλύπτοντας τις σταθερές αξίες της ζωής, τις αξίες που κάνουν τους ανθρώπους πραγματικά ευτυχισμένους, τις αξίες που στήριξαν γενιές και γενιές.

Πρώτα πρώτα ας βγούμε από τον λαβύρινθο της απληστίας και της ματαιοδοξίας. Ας ξεφύγουμε από την ψεύτικη λάμψη των ασήμαντων, που κάποιοι μας έμαθαν να θεωρούμε σημαντικά, και ας μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι με τα καθημερινά, τα απλά κι όμως μεγάλα· να ερωτευτούμε, να τραγουδήσουμε, να γελάσουμε και  να συγκινηθούμε, να βγούμε  να δούμε τα χρώματα της ανατολής και του δειλινού, να ζυγήσουμε τις σταγόνες της  βροχής στο χέρι μας, όπως έλεγε και η ποιήτρια.

Ας συσφίξουμε τους δεσμούς μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, με την οικογένειά μας που μας στηρίζει και πιστεύει σ’ εμάς, με τους φίλους μας, τους καλούς φίλους, εκείνους που καταλαβαίνουν τις σιωπές μας, το δάκρυ που καμιά φορά κρύβεται πίσω από το χαμόγελό μας, που πάντα ξέρουν να πουν κάτι να γελάσουμε, που μας πιάνουν το χέρι και μας κάνουν να αισθανόμαστε ξανά δυνατοί.

Ας αναζητήσουμε τη διέξοδο από το αδιέξοδο μέσα σε πράγματα που δεν διαφημίζονται πουθενά, αλλά είναι σπουδαία. Όπως το να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό και τα χέρια μας για να φανούμε χρήσιμοι στο σπίτι μας, στο γείτονα, στον συγγενή, σ’ αυτούς που δεν μπορούν και μας έχουν ανάγκη. Όπως το να νιώσουμε αίσθημα συγγένειας με αυτό που κάνουμε, σπουδές, δουλειά,  έρευνα, να το νιώσουμε δικό μας, μέρος του είναι μας, στήριγμα και δύναμη στη ζωή.

Ας βγούμε από το τούνελ του ατομισμού και της εσωστρέφειας κι ας αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ό,τι καλό κινδυνεύει να χαθεί, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, την ειρήνη. Φανταστείτε πόσο μακριά από το σκοτάδι του αδιεξόδου θα είμαστε τη μέρα που θα ενώσουμε τη φωνή μας με εκατομμύρια άλλους συνανθρώπους για το δικαίωμα των παιδιών να πηγαίνουν σχολείο, τη μέρα που θα δηλώσουμε εθελοντές για το περιβάλλον, τη μέρα που θα εναντιωθούμε στο ρατσισμό, στο  φασισμό και στη βία,  τη μέρα που εκφράσουμε έμπρακτα τη συμπόνια και συμπάθεια μας για τους λαούς που τους τρώει ο πόλεμος. Θα νιώσουμε και πάλι ευτυχισμένοι και ζωντανοί.

Πώς θα ξέρουμε ότι έχουμε οριστικά ξεφύγει; Όταν θα μπορούμε να οραματιζόμαστε, να κάνουμε σχέδια, να ελπίζουμε· όταν στο τέλος της μέρας έχουμε το  αίσθημα της αυτεπιβεβαίωσης, της αυτοεκτίμησης, της αξιοπρέπειας και της αισιοδοξίας που πηγάζει από την βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι, αναλώσιμοι κι ετεροκαθοριζόμενοι.